เหนื่อยจังทำมัยมีแต่ปัญหาก็ไม่รู้ แต่ละวันจะต้องเจอเรื่องที่ให้คิดอยู่เรื่อยๆบางวันแทบจะรับไม่ไหวไม่รู้จะทำงัยดี แต่ก็ยังดีที่มีเพื่อนรักคนหนื่งที่ไม่ทิ้งเราเวลาที่เรามีความทุกข์ เขาจะคอยปลอบและให้กำลังได้ดีมาก เพื่อนคนนี้เป็นผู้ที่รับฟังฉันได้เป็นอย่างดีเสมอ และคอยอยู่ข้างฉันเสมอ ฉันไม่คิดเลยว่าจะได้พบเพื่อนอย่างเขาเพราะทุกครั้งโดนเพื่อนทิ้งตลอดจนชีวิตจะไม่ยอมเชื่อคัยอีก จนได้มาพบเพื่อนอย่างเขา ทำให้แง่คิดของเปลี่ยนไปและรู้สึกว่ารักเขามากอย่างที่ไม่เคยรักเพื่อนคนไหนมากที่สุดเท่าเขา และขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำกับฉัน เพราะเขาไม่บ่นสักคำถ้าฉันขอความช่วยเหลือ
วันพฤหัสบดีที่ 18 พฤศจิกายน พ.ศ. 2553
วันอาทิตย์ที่ 14 พฤศจิกายน พ.ศ. 2553
การไม่รู้จักพอ
ทำไมเขาถึงไม่รู้จักคำว่าพอ ฉันดีไม่พอหลอหรือเขาไม่พอสักที เขาบอกว่าฉันผิดแต่ทำมัยเขากลับไม่มองตัวเองว่าเขาดีพอหรือยังก่อนที่จะว่าคนอื่นเพราะฉันพยายามวิ่งตามแต่เขากลับยิ่งเดินหนีถึงว่าล่ะความอดทนของคนมันก็มีขีดจำกัดและทนไม่ได้ก็จะไม่ทนอีกต่อไป
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)